ZERO is een beweging in de Duitse kunst die behoort tot de moderne kunst en hedendaagse kunst in de periode van 1958 tot 1966. In 1958 werd door de kunstenaars Heinz Mack en Otto Piene in Düsseldorf de groep ZERO opgericht. Het is een Europese variant van Colorfield Painting. ZERO-kunstenaars werkten echter meestal monochroom, vaak met wit. Ze streefden naar een nieuwe harmonie in de verhouding tussen mens en natuur, en vermeden individuele sporen in hun werk.

De benaming ZERO moest herinneren aan het aftellen voor de lancering van een raket. De ZERO-groep onderhield talrijke internationale contacten, o.a. met de Italiaan Lucio Fontana, de Fransman Yves Klein (die het belang van de pure kleurwaarneming beklemtoonde) en de Zwitser Jean Tinguely (kinetische kunst, roterende objecten). De kenmerken van ZERO zijn licht, beweging en monochrome schilderkunst. Om met licht en schaduw te spelen maken de kunstenaars vaak gebruik van spijkers, reliëf en geribbelde oppervlakten. Bij ZERO er geen grens meer tussen schilderkunst en beeldhouwkunst. Men streeft ook naar een symbiose tussen natuur, kunst en techniek, een immaterieel effect en ruimtelijke expansie.

In 1966 viel de ZERO-groep uiteen. De stichtdende kunstenaars van ZERO zijn Otto Piene, Heinz Mack, Günther Uecker. Internationaal wordt een grote groep kunstenaars aan de ZERO gelinkt.